Dag 7: De terugreis

5:30 's morgens bij de bushalte. Dat was de afspraak. Iedereen was keurig op tijd, met half openstaande ogen en hangend op hun koffers. We gingen weer terug naar Nederland. De busreis zelf duurde ongeveer 2 uur, maar daar hebben we niet veel van vernomen doordat we allebei sliepen.
Eenmaal op het vliegveld gingen we inchecken terwijl we de bocadillos met zoute ham verorberden die we hadden meegekregen van ons gastgezin. Ook was er de grootste groep Koreanen die we ooit hebben gezien, waarvan er 1 volgens betrouwbare bron zonder lang na te denken zomaar een Hérmes tas van 90 euro kocht in 1 van de Duty Free winkels waar niemand ooit iets koopt.
Vliegvelden zijn normaal gesproken niet echt de meest exciting place to be, en dat was het nu ook niet. Er werd gelezen, gepraat, muziek geluisterd, parfum gespoten (waar Lucca de hele reis profijt van had omdat de dame naast haar in het vliegtuig naar bejaarden stonk), en daar doorheen was het eeuwige gezang van Vamos A La Playa te horen, afkomstig van Elske en Emmy. Om een of andere merkwaardige reden waren we allemaal op een stoel bij een raam geplaatst in het vliegtuig, dus zat niemand bij elkaar, en konden we ook niet echt ruilen. Voor iedereen was het een eenzame vlucht, we hebben niet vernomen dat er iemand vrienden heeft gemaakt. Eenmaal op Eindhoven Airport gingen we bij elkaar staan met al onze Universidad Salamanca shirts en truien, waar Helma en Annemarie ons bedankten voor onze awesomeheid, en wij hun voor hun swagger (basically). We werden emotioneel ontvangen door onze lieftallige ouders die ons natuurlijk heel erg hadden gemist. Nu kunnen we weer lekker Nederlande boterhammen met pindakaas eten!

iAdios Patatas!

Lina y Lucca